ผู้มีเชื้อเอชไอวีหลายคนไม่มีอาการใด ๆ เลย จนกระทั่งเข้าสู่ระยะสุดท้ายของโรค เชื้อเอชไอวีสามารถอยู่ในร่างกายของคนได้นานนับสิบปีหรือนานกว่านั้นโดยมิได้แสดงอาการใด ๆ เลย ในช่วงระยะสุดท้ายของโรคซึ่งเป็นช่วงที่เกิดภาวะภูมิคุ้มกันบกพร่อง (เอดส์) อาจมีอาการต่าง ๆ เกิดขึ้น เช่น อ่อนเพลียอย่างมาก ท้องเสียเรื้อรัง วิงเวียน คลื่นไส้ อาเจียน เบื่ออาหาร และน้ำหนักลด เป็นต้น อาการเหล่านี้เกิดขึ้นมักเกิดจากโรคติดเชื้อฉวยโอกาส ซึ่งเกิดขึ้นในร่างกายเนื่องจากระบบภูมิคุ้มกันของร่างกายอ่อนแอลงและไม่สามารถที่จะควบคุมหรือต่อสู้กับเชื้อโรคเหล่านั้นได้

สำหรับกรณีที่เพิ่งติดเชื้อเอชไอวีได้ประมาณ 2 สัปดาห์จนถึงประมาณ 1 เดือน จะเป็นช่วงที่ร่างกายของผู้ที่เพิ่งติดเชื้อเอชไอวีจะมีปริมาณเชื้อเอชไอวีสูงมากและสามารถถ่ายทอดเชื้อดังกล่าวให้ผู้อื่นได้หากมีพฤติกรรมเสี่ยง ในช่วงระยะเวลาดังกล่าวผู้ที่เพิ่งติดเชื้อเอชไอวีมักจะมีอาการป่วยเหมือนไข้หวัดใหญ่ อย่างไรก็ตาม มิได้หมายความว่าผู้ที่ติดเชื้อเอชไอวีทุกคนจะต้องมีอาการเหล่านั้น

แม้ว่าการติดเชื้อเอชไอวีจะถือเป็นโรคที่ร้ายแรง แต่พึงระลึกไว้เสมอว่ามันเป็นโรคที่รักษาได้ ผู้ที่มีเชื้อเอชไอวีจำนวนมากมีชีวิตยืนยาวและมีสุขภาพดี การมีเชื้อเอชไอวีในร่างกายไม่ได้เป็นเหมือนโทษประหารชีวิต ดังนั้น ผู้มีเชื้อเอชไอวีจึงจะไม่เสียชีวิตภายในไม่กี่ปีเหมือนอย่างในอดีต

ทั้งนี้ ตั้งแต่ปี 2538 เป็นต้นมา เริ่มมีการผลิตยาต้านไวรัสซึ่งใช้ในการรักษาเอชไอวี การรักษาเอชไอวีด้วยการทานยาต้านไวรัสอย่างต่อเนื่องและเป็นประจำจะส่งผลให้เชื้อเอชไอวีในร่างกายลดต่ำลงอย่างรวดเร็วจนอยู่ในระดับที่ไม่สามารถตรวจพบเชื้อเอชไอวี (undetectable level) ดังนั้น หากคุณเป็นผู้มีเชื้อเอชไอวี คุณก็ยังสามารถมีสุขภาพดีและแข็งแรงได้เหมือนคนทั่วไป และสามารถได้รับการช่วยเหลือสนับสนุนด้านการรักษาได้